tirsdag 29. september 2015

Sjal frå Museumshåndverkerne på Folkemuseet

Fortsatte glimt frå ein kald sumar...
Sjalet er nytt, hytta er gamal. Kaldt var det, og godt med ullsjal. 
Dette sjalet har eg strikka to gonger, det er langt, smalt med lange ender, og perfekt til bunad ein kjølig 17.mai, eller til å surre mange gonger rundt halsen ein kald sumardag. Eller haustdag.  Fyrste gongen eg strikka dette sjalet var i 1996, for å ha til bunadbruk. Så vart det borte i mange år, og attfunne hjå foreldra til mi gode venninne, der det må ha ligget frå ho gifta seg fleire år tidlegare. Gjensynsgleda var stor, og no er sjal nr 1 utslitt, frynsene fell av, det er stoppa og lappa, og ikkje lengre duganes til å nyttas saman med nasjonaldrakten, må vite. 


Men oppskrifta? Søkk borte. Truleg lånt bort? Så kom eg over same oppskrift på Norsk Folkemuseum i sumar. Dei eldste borna var der på Historisk Ferieskule, og då hang minsten og eg rundt om kring og titta i hus og kroer me aldri hadde vore i tidlegare. I ei gate litt bakenfor butikken fann me i 2.etg av ein gård museumshåndverkerne, og der hadde dei jammen meg både sjal, oppskrift og garnpakke! Rauma Lamullgarn, passe ullete, passe stikkete, ikkje berre mjukt og lett, men fast og godt å ta i. 
Så vart det strikka, sjalet byrjer med alle maskene, og så fell ein av i både ender og langs midten, så det tar kortare og kortare tid å strikka, istaden for lengre og lengre. Passer meg topp!





























Funfacts:
Sjalet er strikka i Rauma Lamullgarn. Kor mykje som gjekk med hugser er ikkje...
Oppskrifta fann er til nr 1 i Norsk Husflid ein gong på det glade 90-tall, og nr 2 hjå Museumshåndverkerne på Norsk Folkemuseum. Dei seier på si nettside (som eg har lenka til lengre oppe) at oppskrifta er laga etter eit sjal i museumssamlinga på Folkemuseet. Dei kaller det snippsjal til bunad, då dette er den opprinnelege bruken.
Oppskrifta seier frynser, eg seier mjuk heklekant. Garnet er litt stivt, og frynser i stivt garn vert pigger. Eg er difor svært nøgd med heklekanten min.





mandag 14. september 2015

Pulsvantene Fru Terje Vigen


Oj, no var eg heilt ute av det! Kva skriv ein i ein blogg igjen?

Desse var ferdige i sumar, og varma oss godt, både dotter mi og meg. Pinneguris gode design!
Dei er lette, lune og varme, og ekstra tjukke rett rundt handleddet, der dei er i dobbelt garn. 


Med den kjølege sumaren me fekk i år passa dette perfekt.
Me var på leir og sov i telt då desse vart ferdige, og dotter mi nappa dei rett ut av hendene mine då ho skulle leggja seg i teltet. Hutre, hutre..

Og hjartet mitt rann over av morskjærleik då eg vekte henne neste morgon, og såg at pulsvantene fortsatt var på. Skal ikkje så mykje til!






































Mjuke fakta: Ein rest av grå To-tråds merino frå Nøstebarn, skarprosa frå påskeegget, og litt grønt av ukjent slag.