Marius i saueduftende Peer Gynt

Peer Gynt var ei ny erfaring for meg - eg sat i den gode saueull-lukta og strikka. Og koste meg. For det lukta ordentleg sau!! Eg likte det godt, men mi fine byfrøken av ei snart 15-åring fann strikkinga for fjøsaktig, og var særs tvilande til om dette kunne funke som ny Marius til henne. 

Men etter ein god Milo-dukkert vart Peer Gynt mjuk og handsome, og fjøs-osen var bytta ut med mild parfyme. Alle var til lags, og det skal jo som kjent godt gjerast!!

Ironisk nok sit jenta her på trappa til familiens gamle husmannsplass, her har det nok vore både sau og ei ku i tidlegare tider. No er det hytteliv der, og i påska fann me moglegheit til å vere i vakre Telemark og på vår kjære husmannsplass ei tid.

Den forrige Mariusen eldstedottera fekk var i mjuk Alpakka frå Sandnes,  den fell så fint på, var mjuk og god og har vore eit kjært plagg i faktisk fire år. Den var no for liten, og da butikken ikkje hadde Alpakkagarn i riktige fargar inne, vart det Peer Gynt som fekk prøva seg.

Dottera har vore ikledd ull frå fyrste dag, med tøybleiebukser og Nøstebarn sine heimestrikka ulltrøyer, og klør ikkje av rein ull. Hurra for Peer!!

Faktaboks: Peer Gynt frå Sandnes, Det gjekk med fleire nøster enn oppgitt i oppskrifta, da Peer har færre løpemeter enn Alpakka. 

Heldigvis fulgte eg kjensla frå magen og handla meir garn enn dama i butikken sa, og det vart akkurat nok. 

Diverre talte eg ikkje nøstene, og veit ikkje kor mange det vart til sist...

Oppskrifta er Sandnes Klassikere nr 15, Marius med rund sal. 

Eg strikka klassisk vrangbord med to rett, to vrang, samt strikka nokre forkorta rader i det mørke feltet bak i nakken. Dermed fekk genseren betre passform i hals og nakke.